Öyle adamları, öyle zamanlarda sevmiş ki yüreğim şimdi oturup şeceresini tutmaya kalkınca, biri diğerine karışır oldu. Hayat da öyle değil mi? Dönüp baktığınızda bir fare labirenti…
Size anlatmak istediğim bir adam var. Muhtemelen anılarına yabancılar karışacak. Üzerinden yıllar geçse bile unutamayacağım -ki öylesine sarhoş geceler hep unutulur- bir an var. Defalarca birbirine bakmış ama ilk kez birbirini görmüş iki insanın o tarifsiz anı! Hep aynı üç kelimeyle anacağım seni. Ve olur ya insanlar kolay unutur inanılanın aksine! Bu üç kelimeyi ve bana hissettirdiklerini hiç unutmayacağım. Bu da benim cezamdır. Gözleri, gülüşü ve öpüşü…
Kimi seveceğimizi seçebilir miyiz sahi? Bu denli büyük bir yanlışı bile bile seçer mi insan! Oturup saatlerce kokunu hayal ettim! İnsan bu kadar hasrete dirençli olabilir mi?
Gitmesi gerekti birimizin… Hiç gelmemiş olmalıydık kısmı çoktan geçilmişti. Kalbinin bir köşesinde bana ait bir kırıntı var mıydı, bilmiyorum. Öğrenmemek içinse tüm mücadelemi en ön safta verdim. Yok benim yüreğimin yanak okşayan elleri, umut veren bir dili, sıcacık, sakin, aşk dolu halleri. Yok benim sevebilecek bir yüreğim. Sakın kızma. Bu sana değil, kendime söylediğim onlarca yalandan biriydi.
Sessizliği katil olurmuş ya bazı insanların. Susarak öldürürmüş zamanı, aklını, aklının erdiğini… Şimdi susma vakti, bizde mi sevgili?