Burada yaşıyorum. Korktuğum o binaların içinde. Nefes almak için kendimi attığım bir bahçe yok. Aslında burada hiç ağaç yok. Unutuyorum nefes almayı. Derin derin nefesler alıp vermeyi unutuyorum. Sokak lambalarından çok tabela ışıkları ve birbirinden farklı boyuttaki arabaların farları. Kaybolacağım sokaklar yok burada ve yolunu ezbere bildiğim kitapçılar. İnsanlar ruhlarını sırtında taşıyor. Bazen aceleci bazen yavaş adımlar ya da yol kenarında kadınını bekleyen adamlar. Yürüyorum. Duracak bir yerim yok. Dönecek bir yuvam yok. Yabani bir ota bile izin vermemiş, öyle sıkı betonlar. Şimdi gidip de birine canım acıyor desem ne anlar. Bana göstereceği; pahalı eşyalar ve asık suratlar. Heyecanla birbirine sarılan aşıklar yok burada daha çok seks sonrası sürülen ağır kokular.
İçim almıyor. İçinin kendini almaması nedir ki? Bazı geceler düşüşümü hatırlıyorum. O buradan bakınca rahat koton koltuklara benzeyen gaz kütlelerinin arasından düşüşümü. Neden seçtim burayı? Yuvamı özlüyorum. Onun nerede olduğunu bile bilmiyorum işin aslı. Nefes al nefes ver. Bunu hep unutuyorum. Burada bazı yerlerde insana ait yollar bitiyor. Öyle kuvvetli bir arzu doğuyor ki içimde teneke yığınlarına karşı yürümek için.
İçimdeki bu hasreti bitiremiyorum. Korkunç insan masallarından bir ak sakallı çıkıp beni yiyecek diye yolumu çevirdiğim geceler oldu benim. Oysa gece... günden daha merhametli bir anne değil miydi?