Çocukların hiç oynamadığı bir parkın bahçesine,
En büyük sırlarımı gömdüm.
Kendi kendini defneder mi insan?
Ben, selamı kendim verdim.
Gömdüğüm yere dönmeden bir an bile, koşar adım kaçtım.
Durmadan, ardımda ne bıraktım bakmadan!
Sanki bu yüzden daha da yakınlaştı kaçtıklarım...
Uzanıp topraktan, bileğimi yakaladı.
Çekti beni yerin dibine. Çekti, çekti...
Ta ki güneşin doğumunu unutana dek devam etti.
Ama hiç ağlamadım! Kızmadım da!
Tanıdım kendi günahımı...
Günahım, bana bir tokat patlattı.
Konuşmadım, bağırmadım, baktım yüzümü eğmeden.
Sen misin? dediler. Sustum.
Sen misin söyle! dediler. Sustum.
Üstelik hiç kırpmadım gözlerimi. Öyle dümdüz baktım.
Sen değilsin dediler.
Sen, o sen değilsin.
Toprak açıldı, itti beni güneşe.
İşte o an kapadım gözlerimi!
Karnıma bir ağrı saplandı, kapandım yere.
Bilmiyorum, belki yığıldım.
Acıyordu içim.
İnsanın içi, acımaz mı sanki kendine!
Sarstı beni ağaç dalları.
İki minik güvercin sardı kollarımdan, kaldırdı.
Ayaklarım nerede?
Yok mu ayaklarım?
Uçar mı insan kanatları?
Astı iki güvercin bir buluta beni.
"bulutlar pamuk değildir" dedim kendime
Ama gücü yerinde!
Sakince indirdi beni, toprak üstüne.
Ayaklarım vardı...
Vardı! Toprak ayaklarımı okşadı!
Geçmiş, geçti.
Ben miyim? Değilim.
Ben kimim?
Artık yeniden öğrenmeliyim...
